پاراچین های پولکادات – عمق تاثیر بر ویژگی DAppها

پاراچین های پولکادات – فناوری بلاکچین احتمالا یکی از جذابترین پیشرفت‌هایی است که در دهه گذشته در دنیای فناوری رخ داده است. تغییر ناپذیری، تمرکززدایی، شفافیت و امنیتی که با بلاکچین به وجود آمد، مسیر جهان را تغییر داد و آن را در مسیر عدم تمرکز قرار داد. توکن‌هایی مانند اتریوم، سولانا و پولکادات همگی بلاکچین‌های خود را با هدف مشترک ارائه یک پلتفرم مقیاس‌پذیر برای برنامه‌های غیرمتمرکز جهانی ایجاد کرده‌اند. پاراچین های پولکادات نیز که درواقع بلاکچین‌هایی خاص و سفارشی سازی شده برای پروژه‌های مختلف هستند که با اکوسیستم پولکادات ادغام شده‌اند این کار را به طور خاص امکان‌پذیر می‌سازد. پاراچین‌ها زنجیره‌های موازی در نظر گرفته می‌شوند که در پردازش داده‌ها منطق خاص خود را دارند. آنها همچنین از امنیت مشترک و پیام‌های زنجیره‌ای متقابل ارائه شده توسط زنجیره پولکادات بهره‌مند شده و توسط آن تقویت می‌شوند.

بیشتر بخوانید: امنیت بلاکچین و پتانسیل کاربری در زندگی واقعی

با توجه به اینکه پاراچین‌ها درجه بالایی از انعطاف پذیری و سفارشی سازی را ارائه می‌کنند، در نتیجه به تلاش بیشتری برای ایجاد و نگهداری در طول زمان نیاز خواهند داشت. از سال 2020 تاکنون، اکثر استارت‌آپ‌های بلاکچینی در اکوسیستم پولکادات قصد داشتند تا در نهایت به پاراچین‌هایی تمام عیار تبدیل شوند. با این حال، با ظهور اپلیکیشن‌های یکپارچه یا برنامه‌های کاربردی مانند RMRK و Zenlink، سوالی که امروز برای استارت‌آپ‌ها مطرح می‌شود، این است که آیا باید به یک پاراچین تبدیل شویم؟

ظهور این برنامه‌ها و پروتکل‌های یکپارچه نشان می‌دهد که در فاز بعدی ممکن است پاراچین های پولکادات در کل اکوسیستم تا حد زیادی اختیاری شوند. هدف پولکادات این است که با ایجاد بیشتر برنامه‌های کاربردی یکپارچه بر روی شبکه خود، به بهترین شیوه‌ها برای ایجاد ارتباط متقابل مجهز شود، بنابراین یک اکوسیستم قدرتمند و پر رونق ایجاد خواهد شد که سایر زنجیره‌های عمومی قادر به تکرار آن نخواهند بود.

تفاوت میان قراردادهای هوشمند و پاراچین های پولکادات

1. وقتی یک ویژگی با یک قرارداد هوشمند پیاده‌سازی می‌شود، قرارداد هوشمندی که نوشته شده است باید بر روی یک زنجیره خاص مستقر شود و با آدرسی به آن زنجیره مرتبط شود. در مقابل، یک ماژول توسعه یافته بر روی یک پاراچین برای اجرای ویژگی مورد نظر خود، از یک ماشین مستقل استفاده می‌کند.

2. قراردادهای هوشمند باید به صورت دستی بروزرسانی شوند، در حالی که پاراچین‌ها می‌توانند کد خود را به طور کامل و با دستورات ریشه یا پالت‌های حاکمیتی به طور خودکار تعویض کنند و ارتقا را آسانتر کنند.
3. هنگامی که یک قرارداد هوشمند ایجاد می‌شود، در نهایت در یک زنجیره با هدفی مشخص یا در یک محیط خاص مستقر می‌شود. این در حالی است که پاراچین‌ها به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهند که محیط زنجیره خود را شخصی‌سازی کرده و یا حتی به دیگران اجازه دهند تا برای آنها قراردادهای هوشمند جدیدی ایجاد کنند.

ویژگی‌های برنامه‌های کاربردی یکپارچه با مدل پاراچینی

• منطق Back-End در برنامه‌های غیرمتمرکز
• تعامل کاربران با زنجیره به جای برنامه
• مبدل شدن برنامه به یک پالت و یک ماژول قابل اتصال مستقر بر روی پاراچین
• امکان استقرار برنامه‌هایی با مدل‌های متفاوت منطقی بر روی زنجیره‌های مختلف
• برنامه‌هایی انعطاف‌پذیر و قابل ارتقا
• صدور توکن برای برنامه‌های در حال توسعه

به عنوان مثال، با استفاده از ویژگی‌های گفته شده در بالا برای ایجاد برنامه‌های یکپارچه، پروژه Zenlink یک پروتکل صرافی غیرمتمرکز با زنجیره‌ای باز و جهانی را برای ساخت DEXها بر روی پولکادات ارائه می‌دهد، در حالی که RMRK در حال ساخت یک زیرساخت استاندارد برای توکن های تعویض ناپذیر در اکوسیستم پولکادات و کوزاما است.

اجماع

برخلاف قراردادهای هوشمند، مانند پروژه‌های DeFi در زنجیره‌های EVM، برنامه‌های یکپارچه ایجاد شده توسط پاراچین‌ها نه تنها ویژگی‌های غیرمتمرکز و قراردادهای هوشمند را حفظ می‌کنند، بلکه از نظر فنی نیز انعطاف‌پذیر هستند. به عنوان مثال، پروژه‌های RMRK و Zenlink پیشگامان این نوع از برنامه‌ها هستند. در نتیجه، می‌توان آن‌ها را با استقرار چندین پالت یا ماژول‌های RunTime روی پاراچین‌های مختلف مورد بهره‌برداری قرار داد، و با استفاده از عملکرد بهینه پاراچین‌های مختلف در DApp‌های جدید ادغام کرد.