وام ارز دیجیتال عامل پیشگیری از ضرر در فروش دارایی
افراد ثروتمند سرمایه‌گذاری خود را نمی‌فروشند. شخصی که تمام سرمایه‌گذاری خود در دیفای را با وام تامین کرده بود، عمیقا به این جمله معتقد بود. او سهام خود را نمی‌فروخت، اما از سوی دیگر باید از پس مخارج زندگی بر می‌آمد. ولی چگونه می‌توانست بدون فروش سهام رشد کرده‌اش، سرمایه‌گذاری جدیدی داشته باشد و هم‌زمان در زندگی روزمره دچار مشکلات اقتصادی نباشد!؟ او راه حل این مسئله را اینگونه بیان می‌کند: وام ارز دیجیتال!
استفاده از پلتفرم‌هایی که اعتبار افراد را افزایش می‌دهند، البته نه بصورت اهرمی، بلکه اینجا صحبت از افزایش اعتبار به وسیله وام‌های وثیقه‌ای یا وام ارز دیجیتال است. وام‌های نقدی، که می‌توان آنها را با وثیقه رمزنگاری از این پلتفرم‌ها دریافت کرد. در حال حاضر وثیقه به این معنی است که اگر گیرنده وام ارز دیجیتال نتواند بازپرداخت وام خود را انجام دهد، پلتفرم سهام او را به منظور پوشش وام فروخته و ضمن کسر کارمزد خدمات، مابقی ارزش سهام را به کاربر باز می‌گرداند. با این حال، اگر او هر ماه حداقل بازپرداخت‌های خود را به پلتفرم انجام دهد، می‌تواند با نرخ بهره پایین سالانه تا هر زمان که نیاز باشد، مدت بازپرداخت را تمدید کند.
در این میان، سهام به وثیقه گذاشته شده، به مرور افزایش یافته و سود آن نیز برای کاربر واریز می‌گردد. بنابراین تا زمانی که کاربر تصمیم به بازپرداخت کامل وام ارز دیجیتال و بازپس‌گیری کامل وثیقه نداشته باشد، چیزی را از دست نداده، بلکه دارایی او ارزشمندتر از قبل شده است. با توجه به این توصیفات خوب است تا در مورد این فرآیند توسط دارایی‌های رمزنگاری بیشتر بدانیم، به گونه‌ای که بتواند تا حدی مخارج زندگی را تامین کند، و نه اینکه زیبایی آن تنها محدود به تلفن همراه ما باشد.
این یک واقعیت است!
سرمایه‌گذاران رمزارزی نیاز به خوراک و زندگی دارند، با این حال آنها راضی به فروش دارایی‌هایشان نیستند. در مجموع این انتخاب کاربر است که می‌خواهد جزو کدام دسته از سرمایه‌گذاران رمزارزی باشد، سرمایه‌گذار سطحی یا عمیق!؟
اگر کاربری از دسته دوم باشد، به احتمال زیاد صاحب مجموعه‌ای از دارایی‌های دیجیتالی خواهد بود که برخی از آنها حتی در جریان اصلی روند بازار هم در حرکت نیستند. مجموعه‌ای از دارایی‌هایی چون: آلت‌کوین‌ها، توکن‌های نقدینگی، توکن‌های دارای بازده و…
با این حال برای نقد کردن این کلاس از دارایی، کاربران مجبورند آنها را عموما بصورت توکن‌های ETH، BTC و USDT به صرافی‌ها منتقل کرده و به ارز فیات تبدیل کنند، و این در حالی است که این کار در بازارهای گاوی در نهایت به ضرر کاربر تمام خواهد شد.
این یک راه حل است: قرض بگیرید، نفروشید!
بازارهای پولی مانند AAVE یا Compound رمزارزهای Blue-Chip مانند استیبل‌کوین‌ها، بیتکوین و اتریوم را به عنوان وثیقه برای وام‌دهی می‌پذیرند. اما باید توجه داشت که این نوع از بازارها دارای مدل معامله دوطرفه هستند، بدین معنی که نرخ بهره بدلیل بازدهی سود به سرمایه‌گذاران بر اساس میزان عرضه و تقاضا تعیین شده و به همین دلیل می‌تواند در حد چشمگیری افزایش یابد. در نتیجه نباید فراموش کرد که اگرچه وام‌های رمزنگاری شده عموما نرخ بهره کمتری نسبت به بانک‌ها دارند اما در زمان عرضه کم و تقاضای بالا نرخ بهره می‌تواند تا بیش از 18% در سال افزایش یابد.
با این حال برخی از پروتکل‌ها با ارائه نوعی مکانیزم سوددهی تحت عنوان Stability Fee توانسته‌اند هزینه‌ای ثابت را که توسط حاکمیت پروتکل تعیین می‌شود، جایگزین نوسان نرخ سود بازار کنند. این بدان معناست که کاربر هنگام بازپرداخت تنها کافیست دارایی وام گرفته شده را بعلاوه درصد تعیین شده در هنگام دریافت وام کند، و بازپرداخت را بصورت کامل انجام دهد.
پرداخت و بازپرداخت وام ارز دیجیتال معمولا توسط توکن حاکمیتی پروتکل انجام می‌شود، و نرخ بهره سالیانه ثابت در حدود 1.8 تا 2% را شامل خواهد شد.
دیدگاهتان را بنویسید